MEVSİMSİZİM

 70 mevsim eksilttim,
Bir de seni.
Bütün kışlarım üşüyordu ayazında.
Ben ise kar topu oynayan küçük...
Montuma sığınırcasına düşlerim,
Biçare güneş çıksın, çiçekler açsın
Bekliyor , bekliyordum.
 52 mevsim eksilttim,
Bir de seni.
Tüm ilkbaharlar tutarlıydı tutarsızlığında.
İçimi ısıtan gülümseyişin,
Yine ve yine o eski karanlık.
Bitsin diye bu kararsızlık
Bunalıyor, bunalıyordum.
 34 mevsim eksilttim,
Bir de seni.
Sen çıkıyordun sahalara.
Tüm güneşler susuyordu sıcaklığına.
Bir damla suya hasret benliğim
Susuyor, susuyordum.
 14 mevsim eksilttim,
Bir de seni. 
Tüm susayışlarım tsunamiden hallice,
Yağdı dökülmeye yüz tutmuş yapraklarıma.
Yapraklarım da eksildikçe bedenimden,
Çok da şey beklemiyordum.
Bitiyordum, bitiyordum.